Als een koe in de wei. Zo voelde Johan van Waveren zich op de eerste zondag van maart. Hij reed die dag vanuit HRTC Hoorn de Strade Bianche Noord-Holland.
Letterlijk vertaald uit het Italiaans betekent Strade Bianche witte wegen. Witte wegen in Noord-Holland… Wat moet ik mij daar nu bij voorstellen? Gelukkig kan Strade Bianche ook uit het Italiaans worden vertaald als grindwegen. De term grindweg wordt volgens Wikipedia over het algemeen vaker gebruikt voor onverharde wegen zonder enig oppervlaktemateriaal.
Kijk, nu heb ik weer een goede aansluiting tussen de benaming van het jaarlijks terugkerende gravel-evenement en mijn persoonlijke ervaring bij de editie van vorig jaar. Een fietstocht door Noord-Holland die deels voert over onverharde stroken zonder enig oppervlaktemateriaal… Dat is de Strade Bianche NH!
De voorbereiding
Zondag 3 maart om 6:00 uur sta ik al naast mijn bed om mijn stevige fietsersontbijt te bereiden en alle voorbereidingen voor de tocht te treffen. Niets mag aan het toeval worden overgelaten.
De weersvoorspelling is prima. De beruchte Noord-Hollandse wind zal ons deze dag redelijk sparen en de temperatuur zal – mede onder invloed van een bescheiden voorjaarszonnetje – oplopen tot boven de 10 graden. Bib Short omstandigheden dus!
Na de gebruikelijk checks; binnenband, bandenlichters, pompje, Dyna-plugs, patronen en multitool, plaats ik mijn gravelbike op de fietsendrager en meld ik mij op het afgesproken tijdstip bij mijn fietsmaten Mees en Jaco.
Aangekomen op de parkeerplaats voor de wielerbaan wordt ons enthousiasme nog eens bevestigd: wij arriveren nagenoeg als eersten. Ontspannen halen we de fietsen van de drager. We ontbloten onze witte benen en spannen de Boa-sluitingen van fietsschoenen zorgvuldig aan. Laat die 100km Strade Bianche maar komen!
Bij het clubhuis van HRTC Hoorn moet de barcode van het startbewijs nog onhandig (zonder bril) opgezocht worden op de telefoon. Na een vers kopje noodzakelijke cafeïne mogen we eindelijk starten en beginnen we aan de eerste kilometers. Hoewel andere deelnemers ons nog voor gek verklaren, voelen wij ons in de Bib Short als een koe die voor de eerste keer in het voorjaar wordt losgelaten in de wei.
De eerste gravelstrook
Op de website van HRTC is aangeraden om tijdens de tocht de krachten goed te doseren. Waarschijnlijk heeft Mees dit artikel niet gelezen, want langs de dijk richting Scharwoude gaat hij er als een jonge hond vandoor. Mijn hartslag is nog maar net hersteld van de eerste speldenprik als het eerste speelveld in beeld komt: het Buutschooterpad. Een unieke gravelstrook met en aantal haakse bochten tussen Grosthuizen en Oudendijk, dwars door de landerijen. Dit is direct een mooi moment om een vertrouwensrelatie op te bouwen met de banden en de gekozen bandendruk.
Na deze eerste gravelstrook zakken de handen tot onder in de beugels en snellen wij ons kop-over-kop voort richting de volgende strook: het Oostdijkje tussen Schermerhorn en de Rijp. Een breed pad van gebroken puin waarin een flinke doses diepe gaten zitten. Gravelaars noemen dit een ‘mijnenveld’. Recht achter elkaar rijden om enige luwte te pakken is hier zeer lastig. Regelmatig moet flink aan het stuur worden getrokken om de vele gaten te ontwijken. Halverwege dit 3,5 km lange segment staat fotograaf Frits van Eck klaar om onze grimas op het gezicht vast te leggen. Jaco kan nog net z’n duim omhoogsteken voor de foto.
Zwaarste stukjes
De zwaarste stukjes van de route zijn naar mijn mening de paden met zuigend gras en klei: het Haviksdijkje na Grootschermer en de Notweg nabij Rustenburg. Op deze onverharde wegen zonder enig oppervlaktemateriaal moet echt gewerkt worden. Maar als je denkt dat na deze strookjes even op adem gekomen kan worden… dan hebben we Jaco nog. Jaco voelt de hete adem van de Volendammer groep in z´n nek en geeft nog even goed gas over de dijkwegen richting de koffiestop in Hoogwoud.
Na de heerlijke koffie met appeltaart bij café-restaurant De Hooghe Heeren maken wij ons op voor het beroemde graveldrieluik van West-Friesland: de Weelkade, het Blôte Bienepad en het Pannepad. Op deze stoken is Mees weer de scherprechter. Met jonge onbezonnenheid en een dubbele dosis cafeïne snelt hij zich over de schelpenpaden en stuurt met gemak door de haakse bochten. Alleen een schreeuw om genade laat hem uiteindelijk iets vertragen.
Stoempen op de tweede adem
Vanaf het plaatsje Twisk krijgen we een groepje in het vizier dat ons een mooie escorte kan geven richting de eindstreep. De afstand tot dit groepje is echter minimaal 500 meter. Er moet dus weer gewerkt worden om het groepje bij te halen. Gelukkig vind ik hier mijn ´tweede adem´. Na enkele kilometers stoempen lukt het ons uiteindelijk om aan te haken bij het gezelschap. Tijd om weer even te herstellen dus.
Net op het moment dat ik bij viaduct over de Drechterlanderweg bij Hoogkarspel wil aanzetten om mijn kopbeurt te pakken gebeurt er iets onverwachts. In eerste instantie heb ik het gevoel dat mijn linkerschoen iets loskomt van mijn pedaal, maar in een split second trap ik met mijn linkervoet in het luchtledige en ligt de linkercrank op het fietspad. Een serieus probleem aan het materiaal dus.
Na een provisorische reparatie met behulp van de multitool kunnen we de laatste kilometers tot de eindstreep met een nog respectabel tempo voltooien. Met grote voldoening en een flinke grijns op het gelaat arriveren wij gedrieën weer bij het clubhuis en laten wij de erwtensoep goed smaken.
Net als vorig jaar hebben wij zeer genoten van deze prachtige dag. Ik ben er nu echt van overtuigd dat de naam Stade Bianche NH zeer geschikt is voor deze tocht. Mede namens Mees en Jaco danken wij HRTC Hoorn voor de geweldige organisatie en de hartelijke ontvangst.
Johan van Waveren, Monnickendam
Ook Arjan Stoopendaal schreef een verslag over zijn beleving van de Strade Bianche NH.
Nieuwsgierig naar de andere toertochten die HRTC Hoorn organiseert?
